Trots
Trots wil je altijd graag zijn op je kind. Heel vaak zijn we dat ook. Trots op die mooie tekening, trots op die mooie sportprestatie, trots omdat hij netjes een hand geeft of beleeft dankjewel zegt, trots op dat mooie rapport of trots omdat zij er zo mooi uit ziet in de nieuwe kleren, trots omdat de juf tevreden is en zo kan ik nog heel lang doorgaan.
Maar soms is er een moment waarin je heel veel respect hebt voor je kind. Dat ene moment dat alles waar je als ouder al die jaren zo hard voor gewerkt hebt (en dat opvoeding heet en je af en toe tot wanhoop heeft gedreven) ineens allemaal samen komt. Meer nog dan alleen opvoeding, misschien zelfs iets waar je zelf nog wat van kunt leren! Dat moment dat niet met presteren te maken heeft, niet met een mooi rapport of diploma.
Dat respect voor je kind waardoor je weet dat je je eigenlijk geen zorgen meer hoeft te maken omdat je weet dat het zichzelf gaat redden omdat het zo gegroeid is tot een zelfstandige mens dat zo sterk in het leven staat waarvan je zojuist getuige bent geweest. We gaan allemaal dat moment meemaken, vast vaker dan 1 keer. Voor de een komt het moment al vroeg voor de ander wat later maar ik weet zeker dat je het gaat meemaken.
Mijn respectmoment voor mijn kind als ouder is vandaag en dat maakt mij meer dan apetrots, het maakt me vooral ook heel dankbaar ouder te mogen zijn van een prachtmens!!
