De faalangst van een stoertje
Ik zie hem nog binnen komen met zijn stoere pet op. Hij was mijn allereerste (niet oefen-) coaching cliënt. Ik gaf hem een hand en vroeg of hij het spannend vond. ‘Nuej’ was het voorzichtige antwoord. .Nou hij moest eens weten, hartstikke spannend vond ik het.
Op school ging het niet zo lekker met hem sinds de entree toets een half jaar terug. Toetsen waren erg spannend en de maandafsluiting op een podium vond hij zo vreselijk dat hij zich verstopte achter zijn blaadje in zijn handen. Ook de judowedstrijden gaven zoveel spanning dat hij ermee gestopt was.
Ik vroeg hem hoe het kon dat het vanaf de entreetoets was begonnen. Hij vertelde dat de juf had gezegd dat het EEN HELE BELANGRIJKE TOETS was.
Tja……..de faalangst was geboren, hij voelde een enorme druk.
Ik vroeg hem hoeveel toetsen hij verder in groep 7 had gehad. .2…of 3…..5….7?
Volgens hem wel veel en veel meer. Mijn volgende vraag was bij hoeveel van die toetsen hij ook zoveel spanning had gehad als bij de entreetoets? “bij geen 1” zei hij. Ik: “Ohhh, en hoeveel toetsen heb je in groep 6 gehad?………en bij hoeveel daarvan spanning?”. Weer een ontkenning van mijn stoere allereerste en een nog grotere “Ooohhhh” van mijn kant. Zo ging ik door tot groep 3 🙂 . Bij groep 5 viel het kwartje al. Zoveel toetsen had hij gemaakt en maar bij 1 had hij spanning opgebouwd………
We hadden het er nog even samen over en kwamen daardoor aan het praten ( niet geheel toevallig natuurlijk 😉 ) over gedachten, dus vertelde ik hem over de 2 poppetjes op zijn schouder. 1 die zo schreeuwt en vervelende dingen roept als :”het lukt je vast niet” en 1 die lieve dingen zegt als:” als ik mijn best doe lukt het vast”. Hij keek me met grote ogen aan, knikte en ging.
Na 2 weken zat ik helemaal klaar met allerlei ideeën voor deze jongen en zijn faalangst, hij kwam opgewekt binnen en toen ik hem vroeg hoe het ging zei hij met een grote glimlach “goed”. “oh dat klinkt goed” zei ik enigszins verbaasd, niet verwachtend dat het na 1 sessie al opgelost zou zijn. “Maar. ..hoe heb je dat gedaan? “, vroeg ik echt nieuwsgierig. “Nou”, zei hij, “ik heb 2 papegaaien op mijn schouder en luister nu gewoon naar mijn rechter papegaai die positieve dingen tegen me zegt”………
En daarmee was mijn eerste coaching traject positief afgesloten.
Na een half jaar belde ik moeder om nog eens te vragen hoe het met haar stoertje ging. Ze was erg enthousiast. Haar zoon had de cito relaxed doorstaan, stond en lag tijdens de maandviering samen met een vriendje als rockster met gitaar voor op het podium en had een grote rol in de musical. Van faalangst was geen spoortje meer te vinden.
